Η ΚΛΙΜΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ ΓΟΝΑΤΙΖΕΙ ΤΗΝ ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΣΕ ΜΕΣΣΗΝΙΑ ΚΑΙ ΗΛΕΙΑ

ΑΠΌ ΤΟ 2013 με ρεπορτάζ μας είχαμε επισημάνει τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής που επιβεβαιώνεται με τραγικό τρόπο καθώς έχουμε θύματα στην χώρα μας, αποτελώντας ευτύχημα ότι δεν θρηνήσαμε ευτυχώς ζωές στην Τριφυλία.

Σε σύσκεψη από τις 6 Νοεμβρίου του 2013 με αφορμή καταστροφές στην περιοχή, σε συνέντευξη που μας είχε παραχωρήσει ο τότε επόπτης του ΕΛΓΑ στην Διεύθυνση Αγροτικής οικονομίας Τριφυλίας, όταν ρωτήσαμε για την αναπροσαρμογή του κανονισμού με βάση τα δεδομένα της κλιματικής αλλαγής, απάντησε ότι πρέπει να ενσωματωθεί σε εθνικό σχεδιασμό. Οι ζημιές προβλεπόταν να καλυφθούν από τις ασφαλιστικές εισφορές ανά δέντρο που πληρώνουν εδώ και χρόνια οι παραγωγοί. Η πραγματικότητα ωστόσο είναι ότι εδώ και 3 χρόνια το αποτέλεσμα είναι νεκροί, πλημμύρες με καταστροφές εντός των πόλεων και χωριά, αλλά και οι αγρότες αντιμέτωποι με τις σοδειές τους να βουλιάζουν στα ατέλειωτα χτυπήματα της κακοκαιρίας. 

Εντός ολίγων ωρών η Μεσσηνία, Λακωνία, Ηλεία και Θεσσαλονίκη καλύφθηκε κυριολεκτικά από τον χείμαρρο που έπεφτε από τον ουρανό (σύμφωνα με τα μετεωρολογικά στοιχεία, έπεσαν περίπου δέκα τόνοι νερού ανά στρέμμα!) σύμφωνα με δηλώσεις μετερεολόγων, αν αναλογιστούμε ότι ο χειμώνας δεν έχει έρθει ακόαμ...

Ζημιές σε φυτικό και ζωικό κεφάλαιο στη Μεσσηνία

Σε ολόκληρη τη Μεσσηνία, φαίνεται ότι η κλιματική αλλαγή διαμελίζει την σοδειά της  πρωτογενούς παραγωγής καθώς  ο προϊστάμενος της Διεύθυνσης Αγροτικής Οικονομίας και Κτηνιατρικής της Τριφυλίας, Αντώνης Παρασκευόπουλος, επιβεβαίωσε ότι το ύψος της βροχής ξεπέρασε τα 150 χιλιοστά στην περιοχή. 

Με βάση τα νεώτερα στοιχεία, οι ζημιές επικεντρώνονται περισσότερο στους Γαργαλιάνους και στα Φιλιατρά, σε θερμοκηπιακές καλλιέργειες, ενώ μείωση της παραγωγής λόγω χαλαζόπτωσης, ανέμων και δυνατής βροχής εντοπίζεται στην Δυτική Πυλία φτάνοντας ως το Ασπρόχωμα. Εκτός από την φυτική παραγωγή τα στοιχεία δείχνουν προβλήματα και στο ζωικό κεφάλαιο κυρίως σε περιοχές της Άνω Μεσσηνίας μέχρι την περιφέρεια της Μεσσήνης, με ζημιές σε θερμοκήπια, με αδιάβατους αγροτικούς

δρόμους καθώς η στάθμη των υδάτων είναι αρκετά υψηλή ενώ η αποτίμηση των ζημιών θα ολοκληρωθεί ως το τέλος της εβδομάδας.

Έσβησαν από τον..χάρτη  καλλιέργειες στην Ηλεία

Στην Ηλεία, η απόγνωση των αγροτών είναι πρωτοφανής, βουλάζοντας  χιλιάδες στρέμματα με καλλιέργειες σε κηπευτικά, καλαμπόκι, ελαιόδεντρα και αμπέλια, ενώ υπάρχουν μεγάλες απώλειες στους παραγωγούς σταφίδας. της ευρύτερης περιοχής του Πύργου και της Αμαλιάδας.

Η ζημιά στους σταφιδοπαραγωγούς στο Περιστέρι, το Μαλαπάσι, το Χειμαδιό, το Σόπι, την Ώλενα, τον Ελαιώνα και σε άλλα σταφιδοχώρια είναι ανυπολόγιστη, αφού εκατοντάδες τόνοι σταφίδας που βρίσκονταν στα αλώνια για αποξήρανση καταστράφηκαν ολοσχερώς σύμφωνα με την τοπική εφημερίδα Πατρίς. Σοβαρές καταστροφές υπήρξαν στα κατ’ εξοχήν αγροτικά κοινοτικά διαμερίσματα όπως τον  Καρδαμά, Γεράκι και Δουνέικα, όπου οι αγρότες δεν μπορούν να πιστέψουν ότι οι κόποι μιας ολόκληρης χρονιάς «πνίγηκαν». Να σημειωθεί ότι από την Δευτέρα, η καταγραφή των ζημιών ξεκίνησε από κλιμάκια της Περιφέρειας Δυτ. Ελλάδας. ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΟΖΙΚΑΣ       

ΕΠΩΝΥΜΩΣ- Η ΧΡΕΩΚΟΠΗMENH ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΧΑΜΕΝΗΣ ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Του Γιάννη Μποζίκα

ΟΙ Έλληνες υποφέρουν λόγω μνημονίων και οι πολιτικοί μας χτενίζονται καθώς έχουμε ένα νέο «φορέα» με ηγέτη, χωρίς όνομα, πρόγραμμα, σύμβολα, αλλά με κοινοβουλευτική ομάδα- που αν κρίνουμε από την στάση της στη Βουλή, έχει διάφορες απόψεις και καμία συνοχή. Δεν μπορεί να αποφασίσει για τίποτα. Δεν μπορεί να συμφωνήσει ούτε καν στο αν θα είναι κόμμα, ομοσπονδία κόμματα ή πολιτικό κάμπινγκ. Μια πολιτική κατασκήνωση δηλαδή που εξυπηρετεί τις ανάγκες των ηγετών για την εκλογή τους στη Βουλή και τη συμμετοχή τους στην κυβέρνηση -όποια κι αν είναι. Να δούμε τι ποσοστό θα πάρουμε και μετά βλέπουμε.Ό,τι κάτσει! 

Πάνω από όλα η …ενότητα (και η καρέκλα βεβαίως, βεβάιως! Μια ενότητα αποκρουστική -ως ταφόπλακα πάνω στην πολιτική χειραφέτηση, την ανανέωση, την ριζοσπαστική αναζήτηση ενός πραγματικά νέου φορέα. Η συμμαχία αυτή κάτω από την ομπρέλα του Κέντρου, του Ανοιχτού Κέντρου ή της Κεντροαριστεράς έχει μόνο στόχο τις εκλογές όπου υποτίθεται ότι ένα 15% θα την ενώσει και θα την φέρει στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης- αν πετύχει το βασικό της στόχο: να νικήσει τον ΣΥΡΙΖΑ- κι από κει στην κυβέρνηση -όταν θα έχει νικήσει και τη Νέα Δημοκρατία.

Η εκλογική εμπειρία στην Ελλάδα δείχνει πως ένα μικρό κόμμα ή μεγαλώνει και παίρνει την κυβέρνηση ή εξαφανίζεται. Η ασάφεια, η αόριστη «ενότητα» και η πολιτική «ουδετερότητα» δεν οδηγεί στην εξουσία- για την οποία χρειάζεται ένα κόμμα με ιδεολογία, με σαφήνεια και βέβαια έναν ηγέτη που να υπερβαίνει τα στενά του όρια του κόμματος, να προκαλεί τομές και ρήξεις- νάρχεται από μέλλον -εκτός από το να χαμογελάει και να κουνάει τα χέρια σα μαριονέτα.

Υπάρχουν δεξιά κόμματα, αριστερά, σοσιαλδημοκρατικά, φιλελεύθερα, κομμουνιστικά, αλλά  «κεντρώα» κόμματα δεν υπάρχουν. Υπάρχουν μόνο...αποκόμμματα .Πάνω από όλα τα κόμματα εκφράζουν πραγματικές κοινωνικές δυνάμεις, τάσεις, στρώματα -ακόμα και συμπεριφορές στις οποίες δίνουν πολιτικές ιδέες και εκλογικές προτάσεις που εκφράζονται από πρόσωπα, στελέχη, οργανώσεις κι έναν πολιτικό λόγο που δεν μπορεί να είναι «ίσως», «λιγάκι», «δεν ξέρω», «θα δούμε».

Πάνω από όλα τα νέα κόμματα στηρίζονται στους νέους όπως έγινε με τον ΣΥΡΙΖΑ- του Τσίπρα  που όταν το κόμμα του είχε 3-5% εμφάνιζε 19% στις νέες ηλικίες. Ή όπως το ΠΑΣΟΚ του 13% με την φοιτητική παράταξη πρώτη στα πανεπιστήμια να εκφράζει κυρίως τη Γενιά του Πολυτεχνείου- μαζί με άλλες γενιές. Με αριστερίστικη ρητορική και εξαλλοσύνη- που όρισε τα σύνορά του με την δεξιά, την σοσιαλδημοκρατία και την παραδοσιακή Αριστερά κι έχτισε βασικά μια κοινωνική συμμαχία την οποία ονόμασε εθνικολαϊκή ενότητα.

ΑΠΟ-ΚΟΜΜΑΤΑ ΛΙΓΟ ΑΠΟ ΟΛΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΕΝΑ ΠΟΔΙ ΤΣΑΡΟΥΧΙ..ΣΤΟ ΑΛΛΟ ΛΟΥΣΤΡΙΝΙ

Προφανώς ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει σχέση με κείνο το ΠΑΣΟΚ, το αριστερό, ριζοσπαστικό κίνημα, αλλά με το άλλο μετά την χρεοκοπία του. Οι πολιτικές στάσεις όπως είμαστε λίγο αριστεροί, λίγο δεξιοί, λίγο οικολόγοι και λίγο φιλελεύθεροι -δηλαδή κεντρώοι ή κεντροαριστεροί- δεν ευδοκιμούν σε μια χώρα με ταξική ρευστότητα και ψευδή πολιτική συνείδηση, χωρίς καθαρές τάξεις αλλά με οξύ το πρόβλημα της κοινωνικής ανισότητας. Πάνω από όλα ένα κόμμα κρίνεται από τη σχέση του με το λαό- εκτός από τη «νεολαία»- τον πατριωτισμό, όπως τον αντιλαμβανόταν ο Ανδρέας Παπανδρέου ή ο Άρης Βελουχιώτης -όσο και ο Ίωνας Δραγούμης. Πάνω από όλα ένα κόμμα στην Ελλάδα δεν έχει τύχη αν δεν είναι λαϊκό κόμμα.

Ο «λαϊκισμός» σε μια χώρα κατά βάση μικροαστική  που … απεχθάνεται τον μικροαστισμό συνίσταται κατά κανόνα σε έναν «επαναστατισμό» κατά της Ολιγαρχίας, του Κατεστημένου και της Ξενοκρατίας. Ο «αντιλαϊκισμός» μαζί με το απόνερα,  πετάει και το μωρό. Δηλαδή μαζί με το λαϊκισμό ουσιαστικά αποξενώνεται από το λαϊκά στοιχεία χάριν του «εθνικού συμφέροντος» -που υποκρύπτει μια δεξιά πορεία. Σαν κι αυτήν που διέγραψε το ΠΑΣΟΚ από τότε που θα μαχόταν την «Ολιγαρχία» ώσπου να γίνει εκπρόσωπός της.

Τώρα ο σοσιαλισμός ή σοσια-ληστές (γιατί ξεχάσαμε τα σκάνδαλα του ΠΑΣΟΚ) δεν υπάρχει στο πρόγραμμα -ως λαϊκισμός- και η ταξική εκπροσώπηση, ο αγώνας υπέρ του Αδύνατου, του μη προνομιούχου, όπως το έθεσε ο Ανδρέας Παπανδρέου ή των «Απέξω» όπως το έθεσε ο Αλέξης Τσίπρας- αντικαθίσταται από τα «εθνικά» συμφέροντα, την εθνική συμμαχία και την «σωτηρία της χώρας». Αλλά ποιας χώρας; Oι εργαζόμενοι με τους «υψηλούς μισθούς» γίνονται οι υπαίτιοι της κρίσης, ενοχοποιούνται οι διεκδικήσεις και τα εργατικά δικαιώματα μετά πολλών επαίνων για τον λαό που υφίσταται «θυσίες».

Εντελώς ξαφνικά το μνημόνιο έχει «θετικά στοιχεία», η φωνή της Λαγκάρντ γίνεται μελωδική και όποια ταξική διεκδίκηση υπονομεύει την πορεία της χώρας, την Πατρίδα που άλλοτε διέφερε ανάλογα αν μιλούσαμε για την «λαϊκή πατρίδα» ή την πατρίδα των αστών -που βγαίνουν πιο πλούσιοι- αν δούμε τα στοιχεία- από την κρίση. Το να πεινάσουμε για να μην πεινάσουμε δεν αφορά τους πλούσιους, αλλά τους φτωχούς- που πλέον αντιμετωπίζονται ως αντικείμενο φιλανθρωπίας. Είναι η πορεία της μετατροπής ενός κόμματος από αριστερό σε δεξιό- τόσο πολύ που ακόμα και η Δεξιά ανατριχιάζει.

Κι όμως πίσω κι από τους δήθεν ηγέτες υπήρχαν κινήματα κοινωνικής διαμαρτυρίας, πολιτικοί «στόχοι» που εκφράσανε τόσο ο Ανδρέας ,όσο και ο Αλέξης.  Οι στόχοι αυτοί ήταν βέβαια μύθοι, αλλά το βασικό στοιχείο ενός ηγέτη- ή ενός κόμματος- είναι να μετατρέπει τα όνειρα σε πραγματικότητα, τους μύθους σε πραγματικότητα, τις ελπίδες σε αλήθεια- κι όχι να μην έχει -στο όνομα του βρόμικου αντιλαϊκισμού- ελπίδες, σχέδια, πλάνα. Περισσότερο από κάθε άλλον ηγέτη ο Ελ. Βενιζέλος με πρώτη ύλη την Ελλάδα -το εθνικοδημοκρατικό στοιχείο- εξέφραζε ένα καθεστώς που ο ίδιος δημιουργούσε. Μια χώρα  που εκείνος της έδωσε έδαφος κι έναν λαό που του έδινε προνόμια και ιδιοκτησία -τάξεις που ο ίδιος δημιουργούσε. Αν είναι να μην έχουμε όραμα, ελπίδες κι όνειρα γιατί να αγωνισθούμε;

O ηγέτης κρίνεται με βάση το πόσο υπηρετεί το όραμά του κι όχι επειδή δεν δίνει υποσχέσεις -όπως ο Μητσοτάκης- για να μην τους …διαψεύσει. Το πρόβλημα με την λεγόμενη Κεντροαριστερά- έχουμε εκλογικό σώμα, ψάχνουμε ηγέτη- δεν είναι ότι δεν έχει ηγέτη, αλλά ότι δεν έχει κανένα όραμα. Δεν έχει να προσφέρει κάτι στη χώρα, αν προσέφερε κάτι- πέρα από τους διορισμούς στο δημόσιο και τις παροχές μια αυτοτροφοδοτούμενης πολιτικής μάχης για τη «δημοκρατία» που σήμαινε απλώς την συμμετοχή στη νομή της εξουσίας. «Με τη σοσιαλδημοκρατία έχουμε κοινό τα πέντε πρώτα γράμματα» έλεγε o Aνδρέας – έχοντας σχέση με τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα παρά με την γερασμένη σοσιαλδημοκρατία της Ευρώπης, ώσπου έφτασε στο σημείο από να λέει «Οι Λάτσηδες και οι Μποδοσάκηδες θα λογοδοτήσουν» αλλά τελικά να κάνει διακοπές στο κότερο του Λάτση. 

ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΟΥΡΑΣΑΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ 

Φαίνεται πως κουράστηκαν πολύ τα κόμματα στην Ελλάδα. Να στραγγαλίζουν την πολιτική, την αυτονομία των μαζικών χώρων, να διαγράφουν ό,τι ξεχώριζε, να κάνουν την πολιτική συμμετοχή μια βαρετή, ως απεχθή διαδικασία. Σε όλα μαζί τα κόμματα λείπουν οι «ζωντανές δυνάμεις του έθνους» και περισσεύουν οι ηγέτες.

Αυτό που λείπει είναι η Πολιτική. Δεν είναι η τέχνη των καταλήψεων, αλλά θα μπορούσε νάναι «μία από τις Καλές Τέχνες». Δεν είναι η βία που έρχεται όταν η Πολιτική φεύγει. Αν κοιτάξουμε πίσω δεν υπάρχει κάτι να αναβιώσει. Κι αν κοιτάξουμε μπροστά δεν υπάρχει κάτι καλύτερο να μας περιμένει. Η πολιτική κρίση έφερε την οικονομική κι αυτή πλέον γίνεται νέα κρίση πολιτικής, κρίση συμπεριφοράς -που κάνει πιο πολύ αναγκαία την Πολιτική να έλθει. Χλωμό. Ας ασχοληθούμε καλύτερα με άλλες Τέχνες. Για αναβίωση είναι αργά, για νέο φορέα είναι νωρίς. Μάλλον πρέπει να περιμένουμε. Πολλά χρόνια ακόμα! Βιβλιογραφία: Κόμματα και πολιτική του δημοσιογράφου Γ. Λακόπουλου.